Zweven boven Nepal!

Hello Holland!

Alles goed daar? Goede vakantie gehad iedereen? Wij zitten er nog midden in hier ;-)!

Ik heb geprobeerd het íétsje korter te houden deze keer. We zijn inmiddels alweer ruim een week verder. Het weer blijft prachtig, al kletst er zo nu en dan een lekker onweersbui uit in de avond. Dat is geen probleem verder, wordt het weer lekker fris van hier!

We zijn volop aan de slag met het maken van een reisgids voor de Poon Hill trektocht die we gedaan hebben, en het product begint al aardige vormen aan te nemen. Ruud heeft zich gefocust op het maken van goede overzichtskaart(en) die in de gids moeten komen. Tijn houdt zich bezig met het sorteren van beeldmateriaal uit de duizenden foto’s die we hebben en verwerkt ook een aantal stukken informatie die we voor de gids kunnen gebruiken. Ik ben vooral bezig met informatie ordenen en verwerken voor in ons verslag. Dit verslag gebruiken we uiteindelijk als basis voor onze reisgids. Het is leuk werk om te doen, want het is gewoon een prachtig idee dat wij hier een blijvend product aan het maken zijn waar Stichting Maya nog jaren profijt van kan hebben.

We hebben alle drie een tablet bij om op te werken. Daarvoor moeten we steeds goed in de gaten houden of er elektriciteit is in de stad of niet. In Nepal moet de elektriciteit verdeeld worden over de verschillende delen van het land, wat betekent dat we in Pokhara maar enkele uren per dag stroom krijgen. Dan moet alles even aan de oplader. Ook internet is niet altijd even makkelijk. De Wi-Fi van het hotel is nauwelijks genoeg om te googelen. Daarom gaan we overdag ook wel eens bij een restaurantje of cafeetje met goed internet zitten om te werken. Daarnaast zijn er redelijk goede internetcafés hier, waar je voor omgerekend ongeveer 60 cent per uur een computer met relatief snel internet kunt krijgen.

Toch hebben we niet altijd evenveel zin om aan het werk te gaan. Er hangt een echte vakantiesfeer hier. We zitten met een aantal andere vrijwilligers van de stichting, bijvoorbeeld van de pabo. In totaal zijn we nu met 9 stagiaires. De Nepalese scholen hebben nu een aantal weken vakantie, dus zitten we een groot deel van de tijd gezellig tegelijkertijd in het hotel. Dat betekent dus iedere dag met de hele groep uit eten en geregeld een keer een leuke activiteit doen.

Zo zijn Eva, Ruud, Tijn en ik vorige week een dag mee gaan lopen bij een koffieplantage. Dat was echt een interessante en vooral ook leuke dag. We werden rondgeleid door de man van de koffietent waar we dagelijks een bak heerlijke koffie scoren, en door zijn zoontje die speciaal vrij van school had gevraagd om met ons op pad te kunnen.

Ze hebben ons het hele koffieproces laten zien en laten ervaren. In een dorpje, een half uur met de bus vanuit Pokhara, hebben enkele boertjes samen ongeveer 300 koffieboonstruiken, waarvan de koffie allemaal naar dezelfde koffietent gaat. Aan de struiken groeien de rode bessen waar de koffiebonen inzitten. We hebben anderhalf uur mee koffiebonen geplukt, wat harstikke leuk was om te doen. Wel met een wat jammerlijk einde; ik stond mooi op een trap te werken, toen ineens de trap wegzakte en omviel, met mij en mijn emmer met koffiebonen erbij, haha. Gelukkig hebben we de meeste koffiebonen kunnen redden!

Onze gidsen vonden het prachtig dat we mee wilden werken en hebben volop foto’s gemaakt. We hebben kennis gemaakt met een paar van de families daar en werden getrakteerd op een lekker bord Dal Bhat bij de lunch. We mochten de koffiebonen zelf door een pelmachine halen. Deze haalt het rooie omhulsel van de bonen af. Na wegen bleek dat we samen zo’n 4 kilo bonen geplukt hadden. Als je nagaat dat de plukkers 10 roepie per kilo krijgen schiet dit dus niet echt op, maar voor een Nepalees is 10 roepie gelukkig een stuk meer dan voor ons.

De bonen worden dan een dag in de zon gedroogd en vervolgens nog tien dagen in de schaduw, voor ze naar Pokhara getransporteerd worden. Er zit dan om ieder boontje nog een extra, taai schilletje, dat met een machine in Pokhara wordt verwijderd. Dan gaan de kale groene bonen naar de koffiewinkel, waar een roostermachine staat om de bonen te roosteren. Vervolgens worden de geroosterde bonen geëxporteerd, of eerst nog door de vermaalmachine gehaald om als koffiepoeder geëxporteerd te worden. 95% van de koffie die in Pokhara’s cafés en restaurants verkocht wordt komt van deze koffiezaak af, en er gaat jaarlijks meer dan een ton van deze koffie naar Japan en Korea. Echt heel interessant om het hele proces een keer zo zelf mee te maken! We worden ingelicht als de lading koffiebonen met onze bonen erbij in de winkel zijn gearriveerd, zodat we een zakje zelf geplukte koffie kant en klaar mee naar huis kunnen nemen.

We hebben nog een hoop andere dingen gedaan. Pokhara ligt bijvoorbeeld aan een groot en prachtig meer, dus hebben we gelijk van het mooie weer gebruik gemaakt en met 8 vrijwilligers voor een hele dag een grote waterfiets gehuurd en op het water gedobberd. Het meer staat niet bepaald bekend als het schoonste meer van Nepal, maar dat kon ons even niks schelen; we hebben lekker rondom de boot gezwommen. De zon schijnt hier wel iets feller dan in Nederland, waardoor ik zwaar verbrand terugkwam in het hotel. Maar ach, je moet wat overhebben voor zo’n dag vakantie!

We hebben ook de tweede vette verjaardagactiviteit gedaan. Op mijn verjaardag waren we de pas al overgestoken, en op Ruuds verjaardag (10 maart) zijn we gaan paragliden! Dat was echt een geweldige ervaring. We zijn ’s morgens met de jeep naar Sarang Kot gereden, de heuveltop vanaf waar de paragliders vertrekken. Niet alle vrijwilligers gingen mee, alleen Ruud, Eva, Soscha, Claudia en ik. Op Sarang Kot maakte ik snel kennis met mijn begeleider, Toni, een Roemeen met zijn eigen paragliding school daar. Ik kreeg een tuigje aan met een grote zak op mijn rug wat uiteindelijk mijn zitje zou vormen. Vervolgens werd ik aan Toni en de parachute gekoppeld. Waar het op neer kwam: als Toni zei: ‘rennen’, gewoon rennen. Na 5 stappen en nog geen 2 minuten nadat we op de heuvel aangekomen waren gingen we al de lucht in. In het begin was het heel even spannend, maar zodra je in de lucht bent hang je lekker achterover en is het puur genieten geblazen.

Sarang Kot ligt aan de rand van Pokhara, dus het uitzicht over de stad en het grote meer ernaast was prachtig. In de verte hadden we een keimooi zicht op de bergen waar nu geen heuvels voor zaten. We draaiden mee met de thermiek omhoog, waarbij de paragliders gebruik maken van de enorme gieren die daar ook rondvliegen; zij geven eigenlijk aan waar je het snelst omhoog kunt stijgen. Op het hoogste punt hing ik ruim 2 kilometer boven zeeniveau en ruim een kilometer boven het aardoppervlak, wat dus echt wel hoog was! Op een gegeven moment kwamen de wolken boven ons erg dichtbij en waren Toni en ik het hoogst van allemaal, zelfs boven de gieren uit. We hadden sowieso veel geluk wat weer betreft, het kwam maar ongeveer 1 op de 800 vluchten voor dat je ’s morgens zo goed en zo hoog op kon stijgen, dus die hadden we alvast mooi in de pocket;-)!

Na een klein half uur was het al een heel eind gebeurd met de vlucht en kwam het spannendste deel: de stunts. Iedere passagier wordt eerst netjes gevraagd of je dat wel wilt, waarop ik gelijk ja zei naturlich. Vervolgens begon Toni de parachute als een malle heen en weer te zwaaien, tot we op een gegeven moment haast op zijn kop hingen, en daarna gingen we in een kurkentrekker heel snel naar beneden. Vergelijk het gevoel maar met een heel heftige achtbaan, maar dan eentje waarbij je honderden meters naar beneden kijkt. Geweldig gewoon. Na een heel geleidelijke landing werden we netjes met de jeep teruggebracht naar Pokhara. Echt een aanrader voor diegenen die op vakantie de mogelijkheid een keer krijgen om dit te doen!

We zijn natuurlijk zo nu en dan ook een beetje aardrijkskundig aan het nadenken, waar we heel interessante gesprekken en discussies over kunnen voeren met elkaar hier. Vanuit aardrijkskunde en daarbinnen uit het oogpunt van globalisering is het bijzonder te merken hoezeer de wereld eigenlijk een groot netwerk aan het worden is, of eigenlijk al is. Loop je boven in de bergen of door een klein dorpje buiten Pokhara, dan zie je veel armoede. Denk je. Want al die mensen die nog net 4 muren en een blikken dak boven hun hoofd hebben, trekken wel zomaar een smartphone tevoorschijn. En zit ik lekker muziek te luisteren op mijn Spotify-account in mijn hotel in Pokhara, wordt de muziek opeens gepauzeerd omdat mijn zusje Kristy, die zelf voor een stage op Bali zit, of iemand thuis in Maasbommel aan de andere kant van de wereld op diezelfde account de muziek aanzet. Ga je koffie plukken bij een lokaal koffieboertje, wat absoluut geen groot of indrukwekkend bedrijf is, blijkt er jaarlijks meer dan een ton van zijn koffie naar Japan en Korea gevlogen te worden. Hoort de lokale Nepalees dat je uit Holland komt, blijken ze meer te weten van het Nederlandse voetbal dan ik (hoewel, dat is dan weer niet zo’n kunst ;-) ). Het is wel bijzonder om te zien dat het ‘afgelegen en primitieve’ Nepal helemaal niet zo afgelegen of primitief is.

Goeedddd, dat is een beetje de situatie op het moment! We zitten de laatste paar dagen volop in de werkmodus en proberen begin volgende week een bèta-versie van onze reisgids af te hebben die we kunnen laten beoordelen. Zelf gaan we dan misschien een paar dagen naar Bardia, een groot natuurpark in het zuidwesten van Nepal waar vrijwel geen toeristen komen, maar waar de kans 70% is om een tijger tegen te komen. Laat jullie volgende week wel een keer weten of dat gelukt is;-)

Groeten aan iedereen in Nederland, byeee!!