Dwars door Nepal, op zoek naar tijgers!

Namasté Hollanders!

Allereerst: bedankt voor alle leuke reacties, zowel onder mijn blog als via Facebook en whatsapp! Echt leuk om te lezen iedere keer, het maakt het schrijven van de blog ook steeds leuker om te doen. Foto’s ga ik helaas niet meer doen, want dat wil steeds maar niet lukken. Ik ga het binnenkort via Facebook proberen, dan kunnen jullie ook een beetje zien wat ik hier allemaal zie.

Goed, een beetje later dan beloofd, maar bij deze mijn verslag van onze safari in natuurpark Bardia.

Nepal is een land van grote verschillen. Wij brengen onze drie maanden door in de Noordelijke helft, midden in het middelgebergte en met uitzicht op de Himalaya. In het zuiden van Nepal ziet het er heel anders uit; daar heb je de Terai, een enorm laagland dat helemaal vlak is en bestaat uit de rivierafzettingen die vanuit de bergen hier terecht gekomen zijn. Bardia is een groot natuurpark op de Terai, helemaal bij de zuidgrens met India. Het is een van meerdere safariparken in Nepal. De bekendste is Chitwan, maar dit is een ontzettend druk park. Het wordt jaarlijks door bijna 2 miljoen toeristen bezocht. Bardia ligt veel meer afgelegen en is veel rustiger. Er komen jaarlijks misschien 10000 toeristen. Bovendien is de kans hier meer dan 90% om een tijger te zien, en dat was wel een beetje ons hoofddoel. Dus, op naar Bardia!

Je moet nog goed opletten hoe je zo’n reis regelt. We hebben hier bij meerdere boekingsbureaus rondgevraagd voor prijzen voor een compleet pakket met hotels, eten en activiteiten inbegrepen. Die prijzen varieerden van 240 dollar tot 450 dollar per persoon, voor 4 dagen en 3 nachten. Dat waren we natuurlijk niet van plan! Toen bleek ons bloedeigen hotel dit ook allemaal te kunnen regelen, en wel voor het ‘zachte’ prijsje van 180 dollar. Deal. Bovendien, omdat de reis er naartoe een volledige dag in beslag neemt, besloten we de heenweg op te splitsen in twee delen. De eerste dag zijn we daarom naar Lumbini gereisd, de geboorteplek van Buddha en een bedevaartsoord voor Buddhisten.

Dus, zo begon de reis! Om half 8 ’s morgens in de bus, op naar Lumbini. Een reis van minstens 6 a 7 uur was ons verteld. Uiteindelijk duurde het 9 uur, maar we vonden het niet zo erg; er was veel te zien onderweg. Van Pokhara naar Lumbini is een reis dwars door Nepal van noord naar zuid, de bergen uit en de Terai op. Het was mooi om de overgang te zien. De bergruggen veranderden langzaam in losstaande heuvels en toen ineens, best plotseling, reden we de vlakte op.

De verschillen met de bergen zijn enorm. In de omgeving van Pokhara bestaat alle landbouw uit kleine terrasjes, vaak bewerkt door stieren die een simpel ploegje voorttrekken. In zuid-Nepal was dit compleet anders. Ineens reden we langs (voor Nepalese begrippen) grote uitgestrekte akkers vol met allerlei soorten graan. Overal waren kleine tractors op het land bezig, en ook de weg was er vol mee. Langs de straat waren overal tractorbedrijven waar naast allerlei Indiase merken ook gloednieuwe New-Hollands, John Deeres en Samés verkocht werden. Hier en daar stonden zelfs combines klaar voor de oogsttijd die eraan zit te komen. Heel wat grootschaliger dan bovenin in de bergen!

Hetzelfde geldt voor de huizen, bedrijven, fabrieken en wegen. Alles is net wat groter, net wat beter. Hier en daar staan enorme baksteen- en betonfabrieken met grote loodsen erbij die zeker niet onder doen voor ons prachtige hooischuurtje thuis. En over hooi gesproken: er liggen overal grote hooibergen op het land voor de grote groepen koeien en waterbuffels die her en der over de vlakte struinen. De weg slingert zich niet meer door de bergen en is dus recht en vlak. Resultaat: in plaats van overal 40 wordt overal 90 gereden, wat best hard is in dit chaotische verkeer! Maar het schiet wel lekker op;-). De weg is vol met vrachtwagens, vaak asociaal hoog en breed geladen met zakken vol rijst bijvoorbeeld. Je ziet hier ook om de kilometer een tankstation, terwijl boven in de bergen alles met jerrycans geregeld moet worden.

De mensen maken gebruik van wat de natuur levert. Er ligt veel klei en er groeit veel riet, dus de traditionele huizen hebben muren van klei, met rieten daken. Veel mensen hebben hier een fiets, aangezien de wegen hier toch vlak zijn. Ineens zien we in de steden en dorpen waar we doorheen komen ook overal riksja’s en kraampjes die op fietsen gebouwd zijn. Naast de weg staan overal prachtige bomenrijen en her en der in het landschap staan kleine groene bosjes. Het is een mooi gezicht, en Tijn maakte zelfs de vergelijking naar Zuid-Duitsland hier en daar. De bergen zijn prachtig, maar het is ook leuk om er even uit te zijn!

Een ander groot verschil is het weer en het klimaat waar we in terecht kwamen. Vanuit Pokhara naar het zuiden daal je toch weer een aantal honderden meters af, en de koude invloed vanuit de bergen is niet meer merkbaar. Het was in Pokhara de laatste dagen al rond de 30 graden, en in Lumbini en Bardia liep dit nu op tot 40! Gelukkig was het niet benauwd, maar zelfs stilzitten liep het zweet ons vaak van de rug. Toch past dat wel een beetje bij het safari gevoel vond ik ;-). Beetje jammer was wel dat we ook voor het eerst met muggen te maken kregen. Malaria is hier dan wel sinds 10 jaar officieel uitgeroeid, maar dat maakt de beesten niet minder irritant helaas.

Goed, de eerste avond naar Lumbini dus. De geboorteplaats van Buddha, met een enorm en heilig park vol bomen met in het midden een tempel waar zich de exacte steen bevind van Buddha’s eerste voetstap. Daarnaast is er een ander complex van allemaal Buddhistische tempels van allerlei landen van over de hele wereld. Het schijnt prachtig te zijn, maar helaas was dit deel van Lumbini om 5 uur al gesloten voor toeristen en konden we dit door onze lange busreis niet meer bezoeken. We zijn wel naar de geboorteplaats van Buddha geweest. Je kon zien dat dit echt een bedevaartsoord is. Mensen uit allerlei landen stonden in de rij om de steen te bewonderen en te eren met vlaggetjes en bladgoud. Buiten het complex stonden enorme bomen vol Tibetaanse vlaggetjes waaronder monniken hun gebeden opdreunden. Een mooi gezicht, maar helaas vonden we Lumbini verder niet erg indrukwekkend.

Gelukkig hadden we er een prima hotel met ventilatoren op de kamer om de hitte enigszins buiten te houden. De volgende ochtend vroeg ging onze reis door naar Bardia, opnieuw een hele dag in de bus. Dit was helaas een echte lokale bus, die minstens een keer in de 5 minuten stopt en daarbij ook als verhuiswagen functioneert; er werden constant meubels op het dak geladen of weer gelost, zakken met van alles en nog wat werden de bus in geslingerd en ook de mensen zaten soms aardig op elkaar gepropt. Bardia ligt vanaf Lumbini naar het westen, dus je rijdt over de Teraivlakte. Hier en daar kwamen we kort weer bij de uitlopers van de bergen of reden er zelfs een uurtje doorheen. Je steekt constant droge rivierbeddingen over, die nu droog staan omdat we aan het einde van het droge seizoen waren. In de bermen groeit hier overal wiet, wat in de bus goed te ruiken was zo nu en dan.

Ons eerste wildlife kregen we al te zien nog ruim voor we in Bardia aankwamen: terwijl we over een brug reden zagen we ineens 3 flinke krokodillen op de rivieroever liggen! Een goed begin dus;). Aangekomen bij een dorpje aan de grens van het natuurpark werden we al opgewacht door de baas van de lodge waar we zaten, Madhu. Een hele hartelijke man met veel flauwe humor waar we ons hele verblijf veel lol mee gehad hebben. Hij was ook onze gids in het park, samen met zijn werknemer Shiva, een jongen van onze leeftijd die al jaren in Bardia woont en werkt.

We hadden ons verblijf goed geregeld. We verbleven in de Nature Safari Lodge, gelegen aan de rand van het park en aan een klein riviertje waarin we prima konden zwemmen. We kregen per twee een goede kamer, met klamboe tegen de muggen. Het eten was inbegrepen en heerlijk; iedere dag iets anders, zoals pasta, dal bhat of nasi. Zelfs de lunch was geregeld en werd van tevoren voor ons klaar gemaakt om mee te nemen op onze safari. Madhu gaf aan dat het programma dat we geboekt hadden niet vastlag en er alle ruimte was om hier aanpassingen in te maken. Zo hebben we bijvoorbeeld onze halve dag jeepsafari kunnen verlengen tot een hele, etc. Echt een top locatie om te verblijven!

Na een goede nachtrust gingen we de eerste dag op wandelsafari, samen met 2 meiden die ook in onze lodge verbleven. Met de jeep reden we het park in, vanaf waar we te voet verder gingen; allemaal met een rugzak met onze lunch en drie flessen water. De omgeving in het park is prachtig en doet gewoon denken aan de documentaires over Afrika: uitgestrekte savannevlaktes, afgewisseld met stukjes oerwoud en doorkruist door meerdere brede riviervlaktes met smalle stroompjes omdat de moesson nog moet beginnen. Je loopt echt door de wilde natuur, waarvan je weet dat er neushoorns, tijgers en slangen zitten, dus dat was nog best avontuurlijk!

We moesten van Madhu en Shiva dan ook heel stil zijn om het wild niet af te schrikken. We zijn nog geen uur aan het lopen, langs de oevers van een brede rivierbedding, als we van de gidsen ineens de bosjes in moeten; ze horen de vogels waarschuwen voor een groot beest, misschien wel een tijger! We kruipen achter wat hoog gras, zitten doodstil te wachten met een camera in de aanslag. Na 10 minuten komt een neushoorn de bosjes uitgelopen en neemt op z’n gemak een uitgebreid bad in de rivier, nog geen 30 meter van de plaats waar wij verstopt zitten. Wat een prachtig gezicht! Volop foto’s knippen natuurlijk.

Na een tijdje gaan we door, richting een plaats waar vaak tijgers gezien worden. Onderweg kruisen we de rivier en komen net een paar makke olifanten met begeleiders uit de bossen gelopen om zich te wassen in de rivier. Of wij willen helpen? Natuurlijk! De meeste kleren uit en hop de rivier in om wat water over de olifanten te gooien, die zelf ook terug sproeien. Een leuke ervaring. We kleden ons weer aan en gaan door naar de tijgerspotplaats waar al meerdere toeristen met hun gidsen doodstil zitten te wachten, aan de rand van een klifje met een flink uitzicht over de riviervlakte. We gaan zitten, pakken onze lunch erbij en dan begint het lange wachten.

Dachten we. Want na amper een kwartier vliegen een paar gidsen overeind en sissen: ‘tiger, tiger!’ Iedereen laat zijn lunch vallen, grijpt zijn camera en vliegt overeind. Een paar honderd meter verderop steekt een tijger de rivier over. Wat een prachtig, en stiekem nog best groot beest! Een paar minuten later volgt nog een tweede tijger. Ze lopen een paar keer heen en weer en e toeschouwers staan massaal plaatjes te schieten. Wat een mazzel, gelijk de eerste dag al!

Het is ondertussen al bijna 40 graden en bloedje heet. Overal hoor je krekels en allerlei vreemde vogels. In de verte hoor je apen roepen. Soms zien we ze ook nieuwsgierig in de bomen zitten. Er vliegen soms prachtige pauwen uit het hoge gras op, terwijl we doorlopen naar een andere plaats waar vaak wild word gespot. We wachten een tijd lang, maar zien niks en besluiten terug naar het hotel te gaan. Onderweg leidt Shiva ons naar een grote boom, waarvan hij weet dat er vaak een python bij ligt. We hebben geluk! De python is thuis, opgekruld in de boomstam die onderin voor een groot deel hol is. We moeten onze hand bijna in het hol steken voor een goede foto, op nog geen meter afstand van de slang. Best spannend! Maar goed, alles voor de foto natuurlijk. Volgens de gidsen bovendien ook helemaal veilig, zo’n python eet maar een keer in de paar maanden en heeft dus waarschijnlijk bar weinig honger.

Terug in het hotel, waar we eerst een duik in de rivier nemen met de lokale jeugd om af te koelen en vervolgens een heerlijke pasta krijgen. Het wordt donker en de lucht is vol vuurvliegjes, wat ik prachtig vond omdat ik ze nog nooit gezien had. Ik vol enthousiasme naar de rest om te zeggen dat er vuurvliegjes zijn, blijken die gewoon ook in landen als Frankrijk voor te komen. Wat een wereldreiziger ben ik toch, haha.

De volgende ochtend beginnen we met een uurtje olifant safari. We stapten er wel een beetje met gemengde gevoelens op. Ik wilde er graag een keer op rijden, en vind het in principe niet zieliger dan een paard in Nederland waar een wagen achter wordt geknoopt, met een band onder zijn staart door om zijn staart op te tillen. Als dat kan, moet zo’n olifant ook geen probleem zijn. Dus, hoppa op de olifant. Het was eigenlijk weinig bijzonders. Je zit niet erg comfortabel, en hoewel het mooi is om zo hoog door de jungle te banjeren is een jeepsafari zeker zo interessant. Bovendien voelde het toch een beetje raar, juist omdat een olifant zo’n prachtig en machtig beest is, om er zo op rond te rijden. We waren eigenlijk blij toen we er na een klein uurtje weer vanaf konden. Toch ben ik blij, puur voor de ervaring, dat we dit een keer gedaan hebben.

Vanaf de olifant door in de jeep. We hadden de rest van de dag een jeepsafari, waarbij we door een groot deel van het park reden op zoek naar interessante plekken waar misschien andere dieren te zien waren zoals krokodillen. We reden eerst nog een keer langs de python omdat deze in de ochtendzon vaak buiten ligt om te zonnen. Dit was helaas niet het geval, maar hij lag nog wel in de boom. Goed, dan nog maar voor een betere foto gaan. Ik met mijn camera diep de boom in, op nog geen halve meter afstand voor de ultieme foto. Dat beviel de rest van de groep ook wel; oftewel, van Wel kreeg alle camera’s doorgegeven om foto’s te maken voor zijn niet-zo-medehelden ;-). Maar ik deed het met plezier, haha.

Door naar een ander deel van het park om de gevlekte panter te spotten. Ineens komen twee jeeps ons in volle vaart tegemoet. Er is verderop een kudde wilde olifanten gespot! Snel erachteraan in de hoop er een glimp van mee te krijgen. Na een wilde jeep rit blijken we helaas te laat. We zien in dit deel van het park wel enorme termietenhopen van soms wel 2,5 meter hoog. Er hangen lianen in de bomen, sommige zo dik dat ze de oorspronkelijke boom helemaal ingepakt hebben waardoor de boom erin gestorven is en er een lege huls van lianen de lucht in piekt.

We rijden verder naar een ander deel van de riviervlakte, waar we mooi op tijd komen om een andere neushoorn te zien badderen. We gaan er gezellig bij zitten en houden pauze samen met nog een stuk of 10 andere toeristen. Ineens zie ik een paar honderd meter verder iets lopen. Weer een tijger! Ik roep zacht, en meteen vliegt iedereen weer in opperste paraatheid met camera overeind. Ik krijg een schouderklopje voor de oplettendheid. Het blijft een prachtig gezicht, zo’n tijger.

We lunchen en rijden verder, naar een andere rivier, op zoek naar krokodillen. Langurapen slingeren door de bomen. Vanaf een oude, houten en flink doorgezakte loopbrug gaan we langs de oever van de rivier lopen op zoek naar krokodillen. We lopen een paar 100 meter als Shiva ons ineens stopt. Aan de overkant, tussen wat omgevallen bomen, ligt een krokodil te zonnen op de oever. Het is misschien 20 meter verderop. Weer een nieuw wild dier! Echt bijzonder om het wild van zo dichtbij te kunnen bewonderen. We blijven even staan kijken en lopen verder. Verderop op een strandje vinden we nog een flinke waterslang van een paar meter. Daarna zitten onze safari’s erop.

We gaan terug naar het hotel en nemen nog een keer een duik. Na het eten blijkt er bij het hotel naast het onze een feest gehouden te worden ter ere van de Franse ambassadeur die op bezoek is. We gaan kijken en zien hoe een aantal locals een paar bijzondere culturele dansen opvoeren, waaronder de Mystic Dance met trommels en pakken van pauwenveren. Ik vraag Shiva of dit echt iets van de cultuur is, of puur iets om indruk te maken op toeristen. Helaas natuurlijk alleen het laatste, maar het blijft een mooi gezicht.

De volgende ochtend vroeg nemen we afscheid van onze supergidsen die ons twee dagen lang een prachtige safari hebben gegeven. We worden met de jeep bij de bus afgezet en stappen in de volste bus die ik ooit gezien heb. Ik moest anderhalf uur balanceren op een been, met mijn hoofd scheef tegen het dak en samengeperst tussen een aantal Nepalezen. Niet bepaald een super ervaring, en dat ook nog met die enorme hitte. Gelukkig komt na een paar uur een zitplekje voor ons vrij en houden we een uurtje pauze met lekker dal bhat.

Helaas loopt de busreis een paar uur uit en missen we in een stadje de overstap naar Pokhara. Gelukkig is een kleine taxibus beschikbaar waar we snel gebruik van maken. Helaas blijkt dit net zo aangepakt te worden als de gewone bus: proppen proppen proppen. In een busje voor 18 man bevonden zich zo’n 30 mensen. Niet echt prettig, zo terug omhoog slingerend door de bergen. Maar, oortjes in, verstand op nul en lekker wegdromen. Uiteindelijk, om 9 uur ’s avonds zijn we weer terug in Pokhara.

Het was echt een prachtige ervaring, niet alleen het verblijf in Bardia zelf maar vooral ook de reis er naar toe. We hebben veel gezien en veel lol gehad met onze gidsen. Echt een van de mooiste ervaringen tot nu toe in Nepal!

Goed, tot zover de Bardiareis. Afgelopen week hebben we een eerste versie voor onze reisgids afgerond. Hij ligt nu bij de drukker en we hopen vrijdag of zondag een eerste exemplaar te hebben om te bekijken en te laten beoordelen door Rene, de man van de stichting. Ons verblijf in Nepal begint al rap aan z’n eind te komen: we zijn hier nog 4 weekjes. Vanaf vandaag gaan we drie weken in een gastgezin wonen en aan de slag met een koffieplantage project, waar ik de volgende keer meer over zal vertellen. We zijn heel nieuwsgierig naar het leven in het gastgezin: geen douche, geen normale wc, geen internet, ’s morgens en ’s avonds rijst, etc. Wordt vast ook bijzonder, maar dat laat ik de volgende keer weer horen;-)!

Greetzz uit Nepal!

Maarten